Dr Osman Berke Duvan, tüm ekonomistlerin hararetle tartıştığı mevzuyu ekonometrik olarak araştırdı. Enflasyonun en önemli nedeni fiyat artırımları mı, yoksa şirketlerin genişleyen kar marjı mı? Dr Duvan’ın bulguları şöyle:
Türkiye’de minimum fiyatlara 2025’te beklenen enflasyona nazaran artırım yapılmasının tartışıldığı şu günlerde, fiyatların mi yoksa kârların mı enflasyon için daha besbelli bir öncü gösterge olabileceğini incelediğim “Türkiye’de Şirket Kârları ve Enflasyon: Adam Smith Haklı mı?” isimli makalem Memleketler arası İktisadi ve İdari İncelemeler Dergisi’nin son sayısında (Ekim) yayımlandı. Çalışmanın bulgularını özetleyecek olursak:
👉Türkiye’de son çeyrek yüzyılda “yurtiçi enflasyon” yüzde 22,9 olurken, bu enflasyona en yüksek katkıyı “birim kâr” yapmıştır. Bu periyotta ortalama enflasyona “birim kâr” katkısının 14,1; “birim işgücü maliyeti” katkısının 6,3; “birim vergi” katkısının 2,5 puan olduğu tespit edilmiştir.
👉Çalışmada ünite kâr ve ünite işgücü maliyetlerindeki artışlarla yurtiçi enflasyon ortasındaki münasebetin derece ve istikametini anlayabilmek hedefiyle korelasyon tahliline başvurulmuştur. Bulgular; Türkiye’de yurtiçi enflasyonla “birim kâr” ve “birim işgücü maliyeti” artışları ortasında güçlü ve olumlu bir korelasyon bulunduğuna işaret etmektedir. Bununla birlikte yurtiçi enflasyonun ünite kâr artışıyla bağlantısı, yurtiçi enflasyonun ünite işgücü maliyetindeki artışlarla ilgisinden daha kuvvetlidir.
👉Çalışmada ünite kâr artışının mevcut pahası ile yurtiçi enflasyonun üç çeyrek sonrasına kadar olan bedelleri ortasındaki korelasyon epeyce yüksek bulunmuştur. Bu, ünite kâr artışının yurtiçi enflasyon için “öncü gösterge” olduğuna işaret etmektedir. Birebir formda yurtiçi enflasyonun son iki çeyrekteki geçmiş kıymetleri mevcut ünite kâr artışıyla yüksek korelasyona sahiptir. Bu iki taraflı olumlu ve güçlü ilgi Türkiye’de bir “kâr-fiyat spirali” dinamiğinin daha çok sorgulanması için kıymetli bir ipucu sunmaktadır.
👉Türkiye’de yurtiçi enflasyonla ünite işgücü maliyeti ortasında da güçlü ve olumlu bir münasebet bulunmakla birlikte enflasyonun geçmiş kıymetlerinin ünite işgücü maliyeti üzerinde daha bariz tesire sahip olduğu anlaşılmıştır. Enflasyonun geçmiş dört çeyreği kapsayan pahaları ile mevcut ünite iş gücü maliyetinin artışı ortasında kuvvetli bir korelasyon gözlenmiştir. Buna rağmen mevcut ünite işgücü maliyeti yalnızca bir çeyrek sonrası yurtiçi enflasyonla kuvvetli bir korelasyona sahiptir. Bu da geçmiş enflasyon kıymetlerinin mevcut ünite iş gücü maliyeti için daha güçlü bir öncü gösterge olduğuna işaret etmektedir.
👉Bulgular Türkiye’de enflasyonu tetikleyen rastgele bir şokun (TL’de kıymet kaybı, global emtia fiyatlarında artış vb.) şirketlerin fiyatlama davranışlarını bozduğunu ya da kârlarını korumak isteyen şirketler kısmını harekete geçirdiğini, şirketlerin ünite kârlılığındaki artışın ise enflasyonu tekrar beslediğini düşündürtmektedir. Ücretlilerin gerçek fiyat ve maaşlarını muhafaza uğraşları ise fakat enflasyonun sıçramasından sonra ortaya çıkmaktadır. Bu, iktisat yazınında çokça tartışılan “çatışma mekanizması” dinamiğinin Türkiye’de de geçerli olabileceğini düşündürtmektedir.
Dr Osman Berke Duvan Linked-In paylaşımı, müsaadesiyle yayınlandı
